Για el clasimo

Με πιάνει μια μελάγχολία όσο περνάει ο καιρός. Τελειώνουν τα πρωταθλήματα. Τα πρωταθλήματα είπα! Το δικό μας έχει καταντήσει δευτεράθλημα. Το έχουν καταντήσει έστω.
Κοιτάω - και μελαγχολώ - για παράδειγμα το el classico. Ματσάρα! Να μη θες να τελειώσει. Παρέλαση ταλέντου και ποδοσφαιρικής ιδιοφυίας. Θεαματικές φάσεις για τα μάτια των πολλών αλλά και πανέξυπνες κινήσεις στην καταπάσινη σκακιέρα, για τα μάτια των λίγων.

Παραδίπλα τα ίδια. Ιταλικό ντέρμπυ και ανατροπή για καρδιακούς, ιδιαίτερα για μιλανέζους. Ο χοντρός, ο ψηλός και ο άσχημος καθάρισαν για τα μάτια μας μόνο, αφου ενδιαφερον στη Serie A δεν υπάρχει πια.

Πετάγεσαι και μέχρι το Λονδίνο και βλέπεις Τσελσι απ' τα παλια και Τοτεναμ απ'το μέλλον.6 γκολ και αγωνία μεχρι το τελευταίο λεπτο. Λυπάμαι Ζοζε αλλα εγώ γουστάρω επαναληπτικό.

Πως να μη σε πιάνει μετά κατάθλιψη όταν κάποιος αποδίδει το χαρακτηρισμό "ντέρμπυ των ντέρμπυ" για το πιο αξιολύπητο ματς της σουπερλιγκ; Ναι! Το ΟΣΦΠ-ΠΑΟ εννοώ..